ب. الف. بزرگمهر 
او مصطفی عبدالجلیل، رییس امپریالیسم گماشته ی «شورای انتقالی لیبی» است؛ مرده ی عمودی دیگری که خود و پرچم کشورش را یکجا با این پندار به امپریالیست ها فروخت که جایگزین خودکامه ی دیگری شود. وی در اینجا، کنفرانسی در شهر مصراته، از سوی آن شورای پوشالی چنین می گوید:
«شورا به هیچ‌وجه اجازه تجزیه لیبی را نخواهد داد.» این سخنان در پی اعلام خودمختاری شماری از ایل و تبارهای خاور لیبی در منطقه نفت‌خیز این کشور بر زبان رانده می شود.
نه امپریالیست ها که در آنجا خنجری بر پشت «بهار عربی» و دشنه ای در قلب یونان و کشورهای جنوب اروپا فرو برده اند، سخن وی را جدی می گیرند و نه مردم کشوری که گام به گام و هرچه بیش تر به سود منافع «ششلول بندهای جامعه ی جهانی» تکه پاره می شود!
آیا به سرانجام کار خویش خوب اندیشیده بود؟ نه! سودای دستیابی به قدرت، او و همه ی کسانی چون او را در همه جا ـ گاه با چشمانی بسته ـ به چاکری و بندگی بهره کشان جهان واداشته و می دارد؛ و آنگاه که فرجام تلخ کار را اندکی دریابند، کار از کار گذشته و آب از سر آنها نیز!
٢٢ اسپند ماه ١٣٩٠